Prolog

   

                                                                    Muzyka






   Wiedziała, że ten moment kiedyś nadejdzie, w głębi (bardzo głębokiej głębi) miała jakąś małą nadzieje, że może przegrają tą wojnę, ona zostanie zabita i nigdy do tego nie dojdzie. Kilkanaście miesięcy temu rzuciła, najsilniejsze zaklęcie oblivate jakie kiedykolwiek wypowiedziała. Teraz stała na lotnisku z biletem do Australii, ale nie była sama. Lecieli z nią jej przyjaciele, przy nich czuła się bezpiecznie.
Nagle usłyszała.
 - Nie wierze, że mugole poruszają się czymś takim!
 - Ron, bądź cicho, dobrze wiesz, że ludzie nie lubią, kiedy nazywamy ich tak. - Powiedział Harry.
Lekko się uśmiechnęła, wiedziała przynajmniej, że nie będzie się z nimi nudzić.
Ach, tak ?! - Znowu dobiegł ją głos Rona. - W takim razie : cześć mugolu, witaj mugolu, jak się masz mugolu ?!
Odwróciła się i odeszła by nikt nie zobaczył jak się śmieje, a za jej plecami Harry właśnie uspokajał przyjaciela i tłumaczył zdziwionym przechodniom zaistniałą sytuacje.
 - Pasażerowie samolotu do Australii proszeni są o stawienie się do hangaru głównego. - Głos stewardesy rozbrzmiał po całym lotnisku.
 Szybko ponagliła chłopaków i ruszyła w stronę wyznaczonego miejsca. Tym razem pewniejszym krokiem. Wiedziała bowiem już, że razem są w stanie przejść wszystko.